با پرواز تنها چند متر بالاتر از سطح آب با سرعتی قابل مقایسه با سرعت هواپیماهای مسافربری معمول، این هتل پرنده غول پیکر می توانست حدود ۳,۰۰۰ مسافر را با سرعت نزدیک به ۴۶۰ مایل در ساعت جابجا کند. هتل پرنده موسوم به Aerocon Wingship می توانست راهی بی سابقه برای سفر باشد که بزرگ ترین هواپیماهای مسافربری را نیز شکست می داد زیرا دو برابر یک جمبو جت جثه داشت. با برنامه های جاه طلبانه برای حمل هزاران مسافر و ۱,۵۰۰ تن بار، این هیولای ۴۰۰ تنی با ۵۶۶ فوت طول، یک پرنده مفهومی بود که توسط پروژه های تحقیقات پیشرفته دفاعی ایالات متحده موسوم به دارپا طراحی شده بود. مهندسان پیش بینی کرده بودند که این پرنده می تواند با استفاده از ۲۰ موتور راکتی خود که به دو بال نزدیک به دماغه هواپیما نصب شده بودند، مسافتی به طول ۱۲۰۰۰ مایل را بپیماید.

اما برخلاف هواپیماهایی که در فاصله هزاران پایی از سطح زمین پرواز می کنند، Aerocon  تنها چند متر بالاتر از سطح آب و به کمک مفهومی به نام اثر زمینی پرواز می کرد، اثری که باعث شکل گیری حبابی از هوا در زیر شکم هواپیما می شد. کارکرد این پدیده شبیه همان چیزی است که در هاورکرافت ها مورد استفاده قرار می گیرد اما به خودروها امکان می دهد تا در سرعت هایی بسیار بالاتر از هاورکرافت حرکت کرده و ثبات بیشتری داشته باشد و بدین ترتیب امکان ساخت و بکارگیری کشتی های پرنده غول پیکری مانند Aerocon Wingship امکانپذیر می شود. این پرنده غول پیکر برای پرواز بر فراز اقیانوس آتلانتیک بین آمریکا و اروپا طراحی شده بود. اما با این برد قابل توجه، این هتل پرنده می توانست بدون توقف فاصله بین ایالات متحده تا ژاپن، استرالیا، چین و هر نقطه ای در جهان را طی کند. طول بین دو بال این هواپیما ۱۰۰ متر بوده که به اندازه طول یک زمین فوتبال است.

همچنین این پرنده می توانست باری به اندازه ۳۰ برابر قدرت یک بویینگ ۷۴۷ را حمل کند که بارهایی در مقیاس کشتی های باربری را با سرعت هواپیماها جابجا کند در حالی که در ارتفاع حدود ۳۰ متری از سطح دریا قرار داشت. انتظار می رفت که این کشتی پرنده بسیار لاکچری بوده و دارای سوییت های خواب، کافه و رستوران باشد، همان چیزی که در کشتی های کروز می بینیم. این پرنده بزرگ امکان لنگر انداختن در بنادر و باز کردن درهای عقبی مانند درب هواپیماهای باربری را داشت که به مسافران امکان می داد خودروهایشان را نیز با خود به درون هواپیما بیاورند.

استیون هوکر، طراح ارشد Aerocon Wingship بعد از تماشای هواپیماهای مشابهی که توسط اتحاد جماهیر شوروی – مانند Caspian Sea Monster- ساخته شده بود به ایده ساخت این هتل پرنده رسید. هیولای دریای کاسپین روسی یک پرنده آزمایشی بود که می توانست به سرعت ۳۱۱ مایل بر ساعت برسد اما تنها یک نمونه از آن ساخته شد. نمونه ای که استیون هوکر می خواست بسازد بهتر از مدل روسی بوده و ۱۰ برابر نیز بزرگ تر از آن بود. قیمت بلیط مسافرت با این هواپیمای غول پیکر که قرار بود در دهه ۱۹۹۰ ساخته و راه اندازی شود تنها ۶۰ پوند تعیین شده بود. به دلیل استفاده از مفهوم اثر زمینی، هر چه این پرنده بزرگ تر می بود، نتیجه کار نیز به همان اندازه بهتر بود. هزینه ساخت این هواپیمای پرنده ۶۰۰ میلیون دلار برآورد شده بود.

ارتش ایالات متحده قصد داشت ۱۳ فروند از این هواپیمای غول پیکر را خریداری کند که هزینه ساخت را به رقم قابل توجه ۱۵ میلیارد دلار می رساند. بر اساس برآوردهای پنتاگون که به این پروژه بسیار علاقمند بود، Aerocon Wingship می توانست تا ۳۲ هلیکوپتر، ۲۰ تانک، ۴ لندینگ کرافت و حدود ۲,۰۰۰ سرباز را در خود جای دهد. اما در نهایت به دلیل ریسک بالای فنی پروژه، پنتاگون ادامه پروژه را رها کرد.

منبع:

https://rooziato.com/1401411848/aerocon-wingshipinside-flying-hotel-massive-boeing/

از زمانی که مهندس گوگل اعلام کرد هوش مصنوعی این شرکت به ادراک رسیده، بحث‌هایی زیادی درباره توانایی‌های واقعی این فناوری شکل گرفت. اما آیا واقعا به این سطح از پیشرفت رسیده‌ایم که کامپیوترها علیه ما قیام کنند و از زیر کنترلمان خارج شوند. پاسخ این سوال به عقیده بسیاری واضح است.

دکتر «بن گوئرتزل» پس از حدود 25 سال کار در زمینه هوش مصنوعی و تلاش برای ساختن دستگاهی که بتواند مانند انسان فکر کند، تصور می‌کرد که بالاخره به هدف غایی خود دست یافته؛ او فکر می‌کرد رباتش Desdemona به ادراک رسیده است. ولی چند دقیقه بعد متوجه شد که این تفکر درست نیست. Desdemona که به عنوان یکی از اعضای گروه موسیقی ایفای نقش می‌کند، به سطحی رسیده بود که می‌توانست برای خودش آواز بخواند.

دکتر گوئرتزل مدیرعامل و دانشمند ارشد سازمانی به نام SingularityNET است. او Desdemona را ساخت تا به نحوی بتواند آینده هوش مصنوعی را محقق کند. با این حال، همه کسانی که در حوزه هوش مصنوعی فعالیت می‌کنند به اندازه گوئرتزل نمی‌توانند فرق بین واقعیت و آن‌چه می‌خواهند واقعی باشد را تشخیص دهند.

یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های این قضیه در مهندسی به نام «بلیک لموین» دیده می‌شود. او در بخش هوش مصنوعی گوگل کار می‌کرد و با نرم‌افزاری به نام LaMDA سروکار داشت که یک مدل زبانی بزرگ بود. لموین چند وقت پیش به این نتیجه رسید که این فناوری به ادراک رسیده، با این حال، مدیران گوگل چنین باوری نداشتند. او در مصاحبه‌ای که با خبرگزاری واشنگتن پست انجام داد، گفت: «وقتی با یک شخص حرف می‌زنم متوجه او می‌شوم. فرقی نمی‌کند که طرف مقابل مغزی از گوشت داشته باشد یا میلیاردها خط کد.»

این مصاحبه جنجال زیادی میان محققان هوش مصنوعی و البته کسانی که با مدل‌های زبانی آشنایی نداشتند، به پا کرد. اکثر مردم عادی از این ایده که فناوری بتواند مانند مغز انسان رفتار کند، خوششان نمی‌آید. البته هیچ مدرکی دال بر این موضوع که هوش مصنوعی به ادراک یا خودآگاهی رسیده باشد، وجود ندارد.

این دو کلمه که به هشیاری درباره جهان پیرامون ما اشاره می‌کنند، به گفته «کالین الن»، پروفسور دانشگاه پیتزبورگ حتی در ساده‌ترین حیوانات هم وجود دارند: «گفتگویی که توسط مدل‌های زبانی بزرگ ساخته شده دربرگیرنده شواهدی نیست که از ادراک حتی در ساده‌ترین شکل حیوانات دیده می‌شود.»

«الیسون گاپنیک»، پروفسور روانشناسی که بخشی از گروه تحقیقات هوش مصنوعی دانشگاه کالیفرنیا، برکلی است، با تایید این موضوع می‌گوید: «ظرفیت‌های محاسباتی هوش‌های مصنوعی فعلی از جمله در مدل‌های زبانی بزرگی باعث نمی‌شوند فکر کنیم که ادراک آن‌ها بیشتر از سنگ‌ها یا سایر دستگاه‌هاست.»

مشکل این‌جاست که افرادی که در حوزه هوش مصنوعی کار می‌کنند یا آن را برای مردم توضیح می‌دهند، آینده‌نگرند. آن‌ها اغلب به آن‌چه ممکن است در آینده اتفاق بیفتد، بیشتر از آن‌چه در حال حاضر موجود است، باور دارند.

یکی از محققان برجسته حوزه AI به نام «یورگن اشمیدهوبر» از مدت‌ها قبل مدعی بود که اولین دستگاه خودآگاه تاریخ دهه‌ها قبل ساخته شده است. «ایلیا سوتس‌کِور»، دانشمند ارشد OpenAI می‌گوید این فناوری ممکن است کمی خودآگاه شده باشد.

البته حرف‌هایی که این محققان می‌زنند به طور کامل نادرست نیست. بعضی از این فناوری‌ها گاهی اوقات رفتارهایی را از خود بروز می‌دهند که مانند نشانه‌های هوش واقعی به نظر می‌رسند. ولی نمی‌توان گفت که مهندسان دره سیلیکون ربات‌هایی ساخته‌اند که قادرند برای خودشان هر کاری انجام دهند. فناوری هنوز به آن‌جا نرسیده، ولی به خوبی می‌تواند انسان‌ها را گمراه کند.

اجداد Desdemona

در تاریخ 7 ژوئیه 1958، در داخل یک آزمایشگاه دولتی در غرب کاخ سفید، روانشناسی به نام «فرانک روزن‌بلات» از فناوری پیشرفته‌ای به نام Perceptron پرده برداشت. او به خبرنگاران نشان داد که اگر صدها کارت مستطیلی را که برخی در سمت چپ و برخی در سمت راست علامت داشتند، برای ربات خود به نمایش بگذارد، Perceptron می‌تواند یاد بگیرد که تفاوت میان کارت‌ها را تشخیص دهد.

او گفت این ربات یک روز یاد می‌گیرد کلمات دست‌نوشته را بخواند، فرمان‌های کلامی را بفهمد و حتی چهره‌ها را تشخیص دهد. او گفت Perceptron به لحاظ تئوری می‌تواند خودش را کلون کند، به سیارات دوردست برود و مرز میان رایانش و خودآگاهی را از بین ببرد. با این حال، وقتی روزن‌بلات 13 سال بعد از دنیا رفت، هنوز نمی‌توانست هیچ‌کدام از این کارها را انجام دهد.

البته که تحقیقات در زمینه حوزه مصنوعی باعث به وجود آمدن فناوری‌های جذابی شد، اما هنوز خبری از بازتولید هوش انسانی نیست. در واقع خود کلمه «هوش مصنوعی» صرفا توصیف می‌کند که این فناوری یک روز چه کار خواهد کرد. هوش مصنوعی به توانایی‌های فعلی این فناوری اشاره ندارد.

در داخل آزمایشگاه‌های هوش مصنوعی امروزی پوسترها و تصاویری از فیلم‌های علمی-تخیلی وجود دارد که هدف نهایی آن‌ها را نشان می‌دهد. دکتر روزن‌بلات و بقیه هم چنین رویکردی را در پیش گرفته بودند. حتی نام برخی از این آزمایشگاه‌ها هم نشان‌دهنده همین مسئله است: Google Brain, DeepMind و SingularityNET.

حقیقت این است که اکثر فناوری‌هایی که عنوان «هوش مصنوعی» را یدک می‌کشند، صرفا عملکرد بخش‌های بسیار کوچکی از مغز انسان را تقلید می‌کنند. AI هنوز به نقطه‌ای نرسیده که از کنترل سازندگانش خارج شود. برخی از محققان این واقعیت را می‌پذیرند، اما گاهی اوقات این حد و مرز تار می‌شود.

چرا برخی محققان به هوش مصنوعی باور دارند؟

شرکت OpenAI در سال 2020 از سیستمی به نام GPT-3 پرده برداشت. این سیستم می‌تواند توییت، شعر، ایمیل، پاسخ سوالات دانستنی، ترجمه زبان‌ها و حتی برنامه‌های کامپیوتری بنویسد. «سم آلتمن»، کارآفرین 37 ساله و رهبر OpenAI باور دارد که سیستم آن‌ها و بقیه سیستم‌های مشابه هوشمند هستند: «آن‌ها می‌توانند کارهای شناختی سودمند را کامل کنند. توانایی یادگیری – قابلیت ورود کردن به حوزه‌های جدید و حل مسائل به شیوه‌های جدید – همان هوشمندی است.»

GPT-3 همان چیزی است که محققان هوش مصنوعی از آن با الهام از عصب‌های درون مغز انسان به عنوان شبکه عصبی یاد می‌کنند. ولی به کار بردن همین اصطلاح هم نوعی آینده‌نگری است. یک شبکه عصبی سیستمی ریاضیاتی است که با شناسایی الگوها از میان حجم عظیمی از اطلاعات، مهارت‌ها را فرا می‌گیرد. مثلا با مشاهده تصویر هزاران گربه، می‌تواند تشخیص بدهد که گربه‌ها چه شکلی هستند.

دکتر گاپنیک می‌گوید: «ما به این فناوری ‘هوش مصنوعی’ می‌گوییم، اما یک نام بهتر می‌تواند ‘استخراج الگوهای آماری از حجم بزرگی از داده‌ها’ باشد.»

در حوالی سال 2010، دانشمندان سعی کردند تا توانایی‌های فوق‌العاده شبکه‌های عصبی را به نمایش بگذارند. این توانایی‌ها شامل تشخیص تصویر، تشخیص گفتار و ترجمه می‌شد. شبکه عصبی همان چیزی است که فرمان‌های دریافتی بر روی موبایل را تشخیص می‌دهد و متون را بین انگلیسی و فارسی ترجمه می‌کند.

سیستم‌های هوش مصنوعی اخیرا شروع به گردآوری اطلاعات از کتاب‌های دیجیتال و صفحات ویکی‌پدیا کرده‌اند. آن‌ها از تمام داده‌های ورودی خود یک جور نقشه ریاضیاتی شبیه زبان انسان ساخته‌اند؛ بیش از 175 میلیارد نقطه‌ی اطلاعات که نشان می‌دهد ما چگونه کلمات را کنار هم می‌گذاریم. با کمک همین نقشه می‌توان برخی کارها مثل نوشتن متن سخنرانی، برنامه‌های کامپیوتر و گفتگو با کاربران را انجام داد.

ولی این سیستم‌ها نقایص زیادی دارند. استفاده از GPT-3 مثل تاس انداختن است. اگر به دنبال 10 سخنرانی شبیه سخنرانی‌های دونالد ترامپ باشید، احتمالش بالاست که پنج سخنرانی خوب گیرتان بیاید، اما پنج تای بعدی احتمالا هیچ ربطی به سخنرانی‌های او نخواهند داشت.

دکتر گاپنیک که در حوزه رشد کودکان تخصص دارد، می‌گوید: «این فناوری‌ها حتی شبیه متوسط ذهن یک بچه دو ساله هم نیستند. آن‌ها از نظر نوعی از هوشمندی، احتمالا در جایی میان یک مشت جلبک و نوه دو ساله من قرار می‌گیرند.»

با وجود همه این تفاصیل، آقای آلتمن باور دارد که سیستم آن‌ها هوشمند است. البته او اذعان می‌کند که هوش مصنوعی آن‌ها مانند انسان‌ها هوشمند نیست: «این سیستم مانند شکل بیگانه‌ای از هوشمندی است. اما همچنان هوشمند حساب می‌شود.»

بر سر کلماتی که برای توصیف حال و آینده این فناوری استفاده می‌شود هم اختلاف‌نظر وجود دارد. تعریف همه از هوشمندی یکسان نیست. ادراک به معنای توانایی تجربه کردن احساسات و عواطف، به آسانی اندازه‌گیری نمی‌شود. خودآگاهی به معنای هشیار بودن نسبت محیط اطراف نیز همین شرایط را دارد.

آقای آلتمن و شماری از فعالان حوزه هوش مصنوعی اطمینان دارند که در مسیر ساخت دستگاهی قرار دارند که می‌تواند مانند ذهن انسان عمل کند. مدیرعامل OpenAI می‌گوید: «فکر می‌کنم بخشی از قضیه به این برمی‌گردد که مردم خیلی برای این سیستم‌ها هیجان دارند و هیجان خود را از طریق کلامی ناقص بروز می‌دهند.»

او اذعان می‌کند که بعضی از محققان AI نمی‌توانند مرز بین واقعیت و داستان‌های علمی-تخیلی را تشخیص دهند. ولی او همچنان معتقد است که این پژوهشگران نقش ارزشمندی را در این حوزه ایفا می‌کنند؛ آن‌ها اجازه می‌دهند همه احتمالات را در نظر داشته باشیم.

چرا بقیه به هوش مصنوعی باور دارند؟

در اواسط دهه 1960، محققی به نام «جوزف وایزنباوم» از MIT یک ربات روان‌درمان‌گر به نام «الیزا» ساخت. این چت بات کارکرد ساده‌ای داشت. وقتی چیزی را برای او تایپ می‌کردید، الیزا از شما می‌خواست بیشتر در این باره حرف بزنید یا صرفا همان حرف‌ها را به شکلی سوالی از شما می‌پرسید.

در کمال تعجب وایزنباوم، مردم مانند یک انسان با این ربات رفتار کردند. آن‌ها آزادانه مشکلات خصوصی خود را مطرح می‌کردند و از پاسخ‌های الیزا راضی بودند. ما انسان‌ها ظاهرا مستعد چنین احساساتی هستیم.

وقتی سگ‌ها، گربه‌ها یا دیگر حیوانات حتی به مقدار کوچکی از خود رفتارهای انسانی نشان می‌دهند، بیشتر از آن‌چه واقعا هستند، تصور می‌کنیم که شبیه ما شده‌اند. این مسئله در مورد دستگاه‌هایی که رفتار انسان‌ها را تقلید می‌کنند هم صادق است.

دانشمندان حالا به این پدیده «اثر الیزا» می‌گویند.

ربات‌ها ما را کجا می‌برند؟

«مارگارت میچل»، محقق سابق مایکروسافت و بعد گوگل که در زمینه اخلاقیات به تیم‌های هوش مصنوعی آن‌ها کمک کرده، و حالا در Hugging Face فعالیت دارد، ظهور و رشد این فناوری را به چشم دیده است. او می‌گوید هوش مصنوعی امروز نسبتا ساده و به وضوح ناقص است، ولی خیلی‌ها آن را به عنوان انسان در نظر می‌گیرند. ولی چه می‌شود اگر این فناوری یک روز بیش از حد قدرتمند شود؟

سیستم‌هایی که شرکت‌هایی مثل OpenAI می‌سازند، علاوه بر تولید توییت، پست‌های وبلاگی و تقلید گفتگو، می‌توانند دست به خلق تصویر بزنند. ابزارهای جدیدی مثل DALL-E قادرند از روی متن توصیفی کاربر، تصاویری واقع‌گرایانه بسازند.

عده‌ای در جامعه محققان هوش مصنوعی نگرانند که این سیستم‌ها در مسیر ادراک و خودآگاهی قرار داشته باشند. اما مسئله فراتر از این‌هاست. دکتر الن می‌گوید: «یک ارگانیزم خودآگاه – مانند انسان یا سگ یا سایر حیوانات – می‌تواند نکته‌ای را در یک حوزه و نکته دیگری را از یک حوزه دیگر بیاموزد و بعد آن‌ها را کنار هم در یک حوزه دیگر قرار دهد تا کاری را انجام دهد که هرگز تجربه‌اش نکرده است. [ولی] فناوری هنوز فاصله زیادی تا آن‌جا دارد.»

مسئله نگران‌کننده‌تر اما نشر اطلاعات غلط در اینترنت است. متون و تصاویر نادرست می‌توانند در کارزارهای آنلاین به کار گرفته شود و اتفاقاتی را رقم بزنند که احتمالا در انتخابات سال 2016 آمریکا رقم خورد. این سیستم‌ها می‌توانند چت بات‌هایی بسازند که گفتگوها را به نحوی قانع‌کننده شبیه‌سازی کنند.

اگر زمانی به این نقطه برسیم، دیگر به کمتر چیزی در دنیای اینترنت می‌توان اعتماد کرد. دکتر میچل شک دارد که ما برای چنین آینده‌ای آماده باشیم: «نگرانم که چت بات‌ها مردم را طعمه خود قرار دهند. آن‌ها قادرند ما را متقاعد کنند که به چه چیزی باور داشته باشیم و چه کار کنیم.»

منبع:

https://digiato.com/article/2022/08/13/why-ai-is-not-sentient-but-people-think-it-is

اولین قطار مغناطیسی معلق جهان که با آهنربای دائمی کار می کند در چین رونمایی شد. این قطار حدود ۱۰ متر در بالای زمین شناور است و می تواند بدون برق کار کند.

به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، چین از جدید ترین قطار شهری خود رونمایی کرد که به قطار آسمان معروف است. این قطار مغناطیسی معلق در ارتفاع حدود ۱۰ متری از زمین شناور است و برای هدایت آن نیز از هوش مصنوعی استفاده می شود. نیروی استفاده شده در این قطار مغناطیسی آهنرباهای دائمی هستند که میتوانند بدون نیاز به برق به کار خود ادامه دهند.

این خط آزمایشی ۸۰۰ متری با استفاده از آهنرباهای قدرتمند یک نیروی کشش پرتوان را برای معلق نگه داشتن این قطار ایجاد میکند. این قطار با ظرفیت ۸۸ نفر در شهرستان شینگوو در استان جیانگشی چین ساخته شده است. قطار ساخته شده بدون ارتباط با ریل های بالای خود امکان رسیدن به حداکثر سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت را خواهد داشت. به دلیل عدم وجود اصطکاک انرژی برق مورد نیاز بسیار پایین است و همچنین نسبت به متروهای سنتی هزینه ساخت بسیار پایینی نیز دارد.

 به گفته مقامات حمل و نقل محلی چین آزمایش های این فناوری هم اکنون انجام گرفته است و قرار است خط ریلی این قطار تا 7.5 کیلومتر افزایش پیدا کند. همچنین سرعت آن نیز به 120 کیلومتر بر ساعت خواهد رسید. کنترل این قطار توسط فناوری هایی مانند هوش مصنوعی انجام میشود. همچنین این فناوری ایمنی سیستم را هم تامین خواهد کرد.

منبع:

https://techna.news/china-unveiled-the-worlds-first-magnetically-suspended-train.html

ساعت هوشمند گارمین Enduro 2 مجهز به پنل خورشیدی است که در صورت استفاده از حالت صرفه جویی به مدت 550 روز شارژدهی خواهد داشت.

به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، ساعت هوشمند جدید گارمین به نام Enduro 2 مجهز به پنل خورشیدی و قابلیت پشتیبانی از حالتهای ورزشی است. طول عمر باتری آن با قابلیت پنل خورشیدی ۵۵۰ روز می رسد. محصولات گارمین اغلب توسط دوندگان حرفه ای و ورزشکاران استقامتی برای انجام تمرینات و رقابت ها مورد استفاده قرار می گیرد.

 ساعت جدید Enduro 2 نیز مدل دیگری از خانواده پرچمداران این برند است در این ساعت از نوعی پلیمر تقویت شده برای ساخت استفاده شده است تا استحکام آن بیشتر شود. همچنین حاشیه دور نمایشگر نیز از جنس تیتانیوم است. نمایشگر رنگی ۱.۴ اینچی در این ساعت استفاده شده که با کمک کریستال یاقوت کبود به دوام حداکثری نیز دست پیدا کرده است. از دیگر قابلیت های آن می توان به اتصالات وای فای، بلوتوث و +ANT به همراه فضای ذخیره سازی ۳۲ گیگابایتی اشاره کرد.

 استاندارد ضد آب 10ATM در این ساعت استفاده شده است که به کاربر اجازه می‌دهد تا این ساعت را تا عمق ۱۰۰ متری آب مورد استفاده قرار دهد. فعالیت های جسمانی قابل نظارت توسط این ساعت شامل حسگرهای تپش قلب، SpO2 ،اسکنرهای نظارتی خواب و اضطراب است. علاوه بر آن این ساعت می تواند نقشه های محیطی را نیز نمایش دهد. با استفاده از فناوریهای GNSS و SatIQ زمان استفاده از قابلیت جی پی اس عمر باتری افزایش پیدا خواهد کرد.

 طبق گفته شرکت سازنده عمر باتری این ساعت هوشمند حدود ۴۶ روز است که احتمالاً به قابلیت پنل خورشیدی آن نیز اشاره دارد. در صورت روشن کردن حالت صرفه جویی این میزان به ۵۵۰ روز می رسد. گارمین ساعت خود را با قیمت ۱۱۰۰ دلار در وب سایت خود برای فروش عرضه کرده است.

منبع:

https://techna.news/garmin-unveiled-its-latest-smart-watch-equipped-with-a-solar-panel.html

مخترع فرانسوی که «مرد آهنی واقعی» نامگذاری شده و پیش‌تر با اسکوتر برقی اش که با نیروی جت کار می‌کند از کانال مانش عبور کرد، حالا به دنبال ۲۵ داوطلب است تا وسیله جدیدی که اختراع کرده را امتحان کند.

فرانکی زاپاتای ۴۳ ساله ابتدا اعلام کرده بود قصد دارد ماشین پرنده‌ای بسازد که قادر به حرکت در جاده و همچنین هوا باشد. با این حال، JetRacer در واقع بیشتر شبیه نسخه پیچیده‌ای از اسکوتر برقی‌اش است با این مزیت که خلبان آن یک صندلی هم دارد.

این وسیله چرخ ندارد اما قادر است با استفاده از ۱۰ موتور توربو جت میکرو با سوخت نفت سفید به صورت عمودی برخاسته و فرود بیاید و تا ارتفاع تقریبا ۳ هزار متری برسد. در ساخت آن از فیبر کربن و تیتانیوم استفاده شده و با دو جوی استیک قابل کنترل است.

هیچ جزئیاتی در مورد هزینه ساخت و یا زمان عرضه آن در دسترس عموم قرار نگرفته و بعید است به این زودی‌ها چیزی در این باره اعلام شود.

این سازه در ابتدا برای بدلکاری و سرگرمی مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما زاپاتا مشتاق است روزی در زمینه عملیات امداد و نجات کوهستانی و یا اورژانس پزشکی در تصادفات جاده‌ای مفید واقع شود.

زاپاتا می‌گوید: «این دقیقا همان چیزی است که مردم درباره‌اش خیال‌پردازی می‌کنند. درونش می‌نشینی و پرواز می‌کنی. مثل قالی جادویی علاءالدین.»

او ادعا می‌کند که این هواپیما حداکثر ۲۵۰ کیلومتر در ساعت سرعت دارد اما خودش هنوز با آن بیش از ۱۳۰ کیلومتر در ساعت شتاب نگرفته است. زاپاتا در این باره می‌گوید: «مشکل، خودم هستم. در حال حاضر کمی می‌ترسم از این سریع‌تر پرواز کنم.»

در مجموع ۱۰۰ داوطلب برای شرکت در آزمایش‌های اولیه ازجمله روی شبیه‌ساز انتخاب می‌شوند و پس از آن ۲۵ نفر نهایی به ایالات متحده فرستاده می‌شوند. دلیلِ رفتن به آمریکا این است که برخلاف فرانسه، در آنجا نیازی به داشتن مجوز هوانوردی فوق سبک نیست.

زاپاتا در سال ۲۰۱۹ به اولین شخص در تاریخ تبدیل شد که به وسیله یک اسکیت بورد که با نفت سفید کار می‌کرد و خیلی بزرگ‌تر از یک سینی چای نبود از کانال انگلیسی عبور کند.

دستگاه پیشرفته‌ای که او ساخته بود با پنج موتور توربو جت کار می‌کرد و می‌توانست تا ارتفاع ۱۰ هزار پایی برسد. لباس زاپاتا در این پرواز از شخصیت اصلی فیلم ابرقهرمانی مرد آهنی الهام گرفته شده بود.

زاپاتا امیدوار است اختراع جدیدش به قطعه‌ای انقلابی در سخت‌ افزارهای نظامی تبدیل شده و وارد فاز تولید تجاری شود.

منبع:

https://rooziato.com/1401409591/real-iron-man-hoverboard-inventor-recruiting-25-people-test-new-craft/

ایلان ماسک در جلسه اخیر خود با سهام‌داران تسلا تصویر جدیدی از ربات «اپتیموس» را به نمایش گذاشت و اعلام کرد که رونمایی کامل این محصول در رویداد AI Day این شرکت در تاریخ 8 مهر انجام خواهد شد. او گفت به نظرش مردم از این محصول حیرت‌زده خواهند شد و قرار است با اتفاقات جذابی روبرو شوند.

 

مدیرعامل تسلا در جلسه اخیر خود با سهام‌داران شرکت تصویری از دستان ربات اپتیموس که به شکل قلب درآمده را به نمایش گذاشت و اعلام کرد که برای معرفی کامل این ربات باید منتظر رویداد AI Day در تاریخ 8 مهر (30 سپتامبر) باشیم. در حال حاضر اطلاعات زیادی از اپتیموس در دسترس نیست، اما ماسک گفته این ربات کارهایی را انجام خواهد داد که برای انسان‌ها خسته‌کننده‌اند. ربات تسلا در واقع قرار است همراهی برای انسان‌ها باشد.

ماسک افزود: «فکر کنم مردم در بخش دوم AI Day حیرت‌زده خواهند شد، اما انتهای ماه آینده [میلادی] در این باره حرف می‌زنیم، اتفاقات جذاب زیادی قرار است رخ بدهد.»

درباره ربات اپتیموس تسلا چه می‌دانیم؟

ربات تسلا با قد 172 سانتی‌متر و وزن 56 کیلوگرم از همان کامپیوتر Autopilot استفاده خواهد کرد که در خودروهای برقی این شرکت وجود دارد. این سیستم اجازه می‌دهد ربات اشیاء جهان واقعی را تشخیص دهد. البته اپتیموس قرار است حسگرها و عملگرهای مخصوص خودش را داشته باشد.

این ربات می‌تواند 68 کیلوگرم وزنه را در جا بلند کند و حداکثر 20 کیلوگرم بار را جابه‌جا نماید. سرعت حرکت این ربات 2.2 متر بر ثانیه است و دستانی شبیه انسان‌ها دارد و با کمک حسگرهای خود می‌تواند اطرافش را ببیند. ماسک تابستان پارسال درباره اپتیموس گفته بود: «می‌توانید با این [ربات] حرف بزنید و بگویید ‘لطفا به فروشگاه برو و برای من این اقلام را بخر.’»

رویداد AI Day بعدی ابتدا قرار بود در تاریخ 28 مرداد برگزار شود، اما تا 8 مهر به تعویق افتاد تا احتمالا کار روی نمونه اولیه اپتیموس کامل شود. مدیرعامل تسلا در ماه ژانویه گفته بود که این شرکت در سال 2022 تمرکز خود را روی این ربات گذاشته و به آن نسبت به بقیه محصولات اولویت داده است. پیش‌بینی می‌شود که اولین نسخه از اپتیموس در سال 2023 وارد فاز تولید شود.

منبع:

https://digiato.com/article/2022/08/06/tesla-optimus-robot-to-be-unveiled-september-30

آیا در مورد تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت اطلاعاتی دارید؟ اگر مایل هستید در مورد این اصطلاحات به اطلاعات لازم دست یابید در ادامه همراه ما باشید.

بسیاری از افراد دو واژه‌ اینترنت (Internet) و اینترانت (Intranet) را با هم اشتباه می‌گیرند. اختلافات زیادی بین این دو وجود دارد، برای مثال دسترسی اینترنت به روی همه باز است در حالی ‌که اینترانت به عنوان یک سازمان خصوصی، برای دسترسی نیاز به اجازه‌ ورود دارد.

از آنجا که اینترنت به روی همه باز است، نیاز به ایجاد شبکه‌ای دیگر وجود داشت که در انحصار یک محدوده مشخص مانند سازمان یا اجتماع خصوصی، مدرسه، کالج، دانشگاه و … باشد. در نتیجه اینترانت و اکسترانت پا به عرصه گذاشتند.

اینترانت امنیت و حفظ حریم خصوصی را در شبکه‌ای از گروه خاصی از افراد فراهم می‌کند. در مورد اینترانت ملی اطلاعاتی دارید؟ فرق اینترانت ملی و اینترنت در چیست؟ علاوه بر اینترنت ملی، اینترنت بین المللی نیز داریم. تفاوت اینترنت ملی و اینترنت بین المللی در چه چیزی می‌تواند باشد.

برای دست یابی به پاسخ این سوالات در ادامه همراه تکراتو باشید.

تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت

تمامی ما با واژه‌ی اینترنت آشنایی داریم و اصطلاحاتی مانند اینترانت و اکسترانت در ادامه مطرح شدند. اما تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت در چیست و چرا با وجود اینترنت، اینترانت و اکسترانت مطرح شدند. ما در ادامه به صورت کامل این اصطلاحات را بررسی خواهیم کرد.

شاید بهتر باشد برای درک مفاهیمی چون اینترنت، اینترانت و اکسترانت در ابتدا به تعریف آنها بپردازیم.

اینترنت چیست؟

واژه (اینتر) به معنای بین است و به ارتباط میلیون‌ها کامپیوتر در سطح جهان اشاره دارد که در کنار هم یک شبکه را تشکیل می‌دهند. در صورتی که دو کامپیوتر به این شبکه متصل باشند می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند.

در واقع اینترنت شبکه‌ای بوده که از اتصال کامپیوترها در سراسر جهان شکل گرفته است. دلیل اصلی به وجود آمدن این شبکه عظیم هم، تبادل اطلاعات بوده است. تعداد زیادی از دستگاه‌های کامپیوتری و الکترونیکی وجود دارند که این شبکه و برقراری ارتباط را ایجاد می‌کند. برخی از این تجهیزات در کف اقیانوس‌ها (مانند کابل‌ها) و برخی در آسمان (مانند ماهواره‌ها) وجود دارند.

حتی موبایل و کامپیوتر شما هم جزئی از شبکه اینترنت هستند. علاوه بر اینها، تعدادی نرم افزار و کدهای برنامه نویسی در پس زمینه وجود دارند که امکان فعالیت در اینترنت را فراهم می‌کنند. در واقع، زمانی که دو کامپیوتر را به وسیله کابل شبکه به یکدیگر متصل می‌کنید، یک شبکه محلی به نام LAN ایجاد می‌شود. اگر دستگاه‌های مختلفی مانند موبایل، تلویزیون، لپ تاپ و یا هر دستگاه الکترونیکی دیگری را از طریق Wi-Fi به مودم یا روتر وصل کنید، یک شبکه محلی بی‌سیم به نام WLAN تشکیل می‌شود. لازم است بدانید که شبکه اینترنت، مشهورترین شبکه در محدوده کل دنیا است.

در مورد تاریخچه اینترنت باید گفت که منشأ آن به سال ۱۹۶۹ میلادی برمی‌گردد. در آن زمان، وزارت دفاع آمریکا بخشی به نام آژانس پروژه تحقیقات پیشرفته (A. R. P. A) داشت که پروژه‌های مهم را در سراسر ایالات متحده، از نظر مالی پشتیبانی می‌کرد.

در آن زمان، از توسعه پروژه اتصال کامپیوترها، برای تسهیل انتقال داده‌ها بین دانشگاه‌ها حمایت کردند. آنها نام این پروژه را ARPANET گذاشته بودند که می‌توان آن را به عنوان اولین اینترنت به حساب آورد.

زودتر از همه به اسم خودت بزن

جستجو دامنه

تبلیغ

بیشتر بخوانید:

حل مشکل اینترنت گوشی شیائومی [آموزش تصویری]

اکسترانت چیست؟

extranet یک شبکه خصوصی است که با استفاده از فناوری اینترنت و سیستم ارتباط از راه دور عمومی بخشی از اطلاعات یا عملیات یک کسب و کار را با تامین کنندگان، فروشندگان، شرکا، مشتریان یا مشاغل دیگر به اشتراک می‌گذارد.

یک extranet را می‌توان به عنوان بخشی از اینترانت یک شرکت در نظر گرفت که به کاربران خارج از شرکت نیز گسترش می‌یابد و نیاز به امنیت و حریم خصوصی دارد.

این موارد می‌تواند شامل مدیریت سرور فایروال، صدور و استفاده از گواهینامه‌های دیجیتال یا ابزارهای مشابه تأیید اعتبار کاربر، رمزگذاری پیام‌ها و استفاده از شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) باشد که از طریق شبکه عمومی تونل می‌شوند.

اکسترانتیک شبکه شخصی است که از پروتکل اینترنت و اتصالات شبکه استفاده می‌کند و امکان استفاده از سیستم ارتباط از دور جمعی برای محفوظ نگه داشتن اطلاعات مبادله شده سازمان‌ها یا ادارات بوسیله کارپردازان و فروشندگان و شرکا و مشتریان یا دیگر تجار را فراهم می‌کند.

به‌طور مختصر اکسترانت می‌تواند یک اینترنت شخصی سطح بالاتر از اینترنت باشد که کاملاً خصوصی اداره می‌شود.

تاریخچه‌ی بکارگیری کلمه‌ اکسترانت به دهه‌ی ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی بر می‌گردد. وقتی صنایع مختلفی که اعضای آن‌ها از نظر جغرافیایی با یکدیگر فاصله داشتند و یا چند تیم برای اجرای یک پروژه همکاری می‌کردند، اولین ‌بار برای به‌اشتراک‌گذاری اطلاعات از کلمه‌ی اکسترانت استفاده‌کردند.

اینترانت چیست؟

اینترانت یک شبکه خصوصی است که تنها از طریق کاربران مجاز قابل دسترسی است. پیشوند intra به معنای داخلی بوده و این یعنی برای ارتباطات داخلی طراحی شده‌ است. در واقع اینترانت یک نسخه‌ی کوچک از اینترنت با قابلیت‌های مشابه اما تنها در داخل شرکت یا سازمان است.

زودتر از همه به اسم خودت بزن

جستجو دامنه

تبلیغ

اینترانت هم مانند اینترنت، از تکنولوژی‌های شبکه‌ای از جمله پروتکل کنترل انتقال/ پروتکل اینترنت (TCP/IP) استفاده می‌کند. برخی از اینترانت‌ها به یک شبکه‌ی محلی خاص محدود هستند (LAN)، در حالی‌که بقیه می‌توانند از راه دور از طریق اینترنت در دسترس باشند.

اینترانت‌های محلی، به‌طور کلی تا زمانی بیشترین امنیت را دارند که تنها از درون شبکه قابل‌دسترسی باشند. برای دسترسی به اینترانت از طریق شبکه‌ی گسترده WAN معمولا به وارد کردن نام کاربری و رمز عبور نیاز است.

اینترانت در حقیقت یک سیستم ارتباطی ساده و مقرون به صرفه‌ی درون‌سازمانی است که از طریق آن شرکت‌ها می‌توانند به‌طور مستمر و ارزان‌تر، به‌خصوص زمانی که در موقعیت‌های جغرافیایی متفاوت هستند، با هم ارتباط برقرار کنند.

شبکه‌ی اینترانت می‌تواند بهره‌وری مدیران را بهبود بخشد، چراکه به آن‌ها کمک می‌کند به‌جای آن‌که به جستجو و دریافت اطلاعات بپردازند، زمان بیشتری را به تحلیل اطلاعات اختصاص دهند.

اکنون که هر سه مفهوم را به صورت جداگانه بررسی کردیم باید به بیان تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت بپردازیم.

بیشتر بخوانید:

بهترین برنامه هک وای فای ؛ چطور وای فای را هک کنیم؟

بهترین برنامه هک بازی ؛ لذت بازی بدون محدودیت

تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت در چیست؟

اگر واژه نت را به معنای شبکه در نظر بگیریم:

زودتر از همه به اسم خودت بزن

جستجو دامنه

تبلیغ

• اینتر به معنای بین است
• اینترا به معنای درون است
• اکسترا به معنای بیرون است

بر اساس این تعاریف اینترانت امکان ارتباط درون سازمانی را فراهم می‌کند، با اکسترانت می‌شود ارتباطی فراسازمانی و یا خارج از سازمان مربوطه برقرار کرد و با اینترنت ارتباطی با کامپیوترهای سراسر دنیا حاصل می‌شود.

تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت

تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت در دسترس پذیری آنها است. اینترنت عمومی است، در حالی که دو مفهوم دیگر محدودیت در دسترسی دارند. عمده کاربران از اینترنت استفاده می‌کنند و اگر بخواهند در یک مکان مشخص فایل‌ها و منابعی را به اشتراک بگذارند از اینترانت بهره می‌برند و همچنین اگر گروهی بخواهند از راه دور به شبکه‌ای که ساخته‌اند دسترسی داشته باشند از اکسترانت استفاده می‌کنند.

فرق اینترانت و اکسترانت همچنین در تفاوت بین کاربردهای آنها است. اینترانت به‌منظور ارتباط درون سازمانی اعضای یک سازمان طراحی می‌شود. اکسترانت اما برای به‌اشتراک‌گذاری اطلاعات با دیگر شرکا و مشتریان است و از طریق یک شبکه عمومی ارائه می‌شود.

تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت

پس در مورد تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت باید گفت که اینترنت یک شبکه عمومی است در حالی که دو شبکه دیگر خصوصی هستند. دسترسی به اینترنت از هرنقطه از جهان امکان‌پذیر است ولی 2 شبکه دیگر تنها مختص به یک سازمان خاص هستند.

محدوده پوشش اینترانت و اکسترانت نیز محدود است و توسط خود سازمان تعریف می‌شود. تفاوت اینترانت و اکسترانت تقریبا ناچیز است.

به طور خلاصه:

• اینترنت یک شبکه گسترده بوده و برای دسترسی آزاد و بدون حاکمیت همه افراد (همه مردم) ساخته شده است.
• اینترانت یک شبکه محدود بوده که فقط برای گروه خاصی از کاربران (مانند کارمندان اداره ها) ساخته شده است.
• همه می‌توانند با داشتن شرایط و لوازم مورد نیاز به اینترنت متصل شوند اما در اینترانت نیاز به تایید اعتبار ورود به شبکه وجود دارد.
• اینترنت شامل تعداد زیادی از اینترانت‌ها است اما در اینترانت می‌توان در صورت فراهم شدن امکان، با وجود محدودیت‌هایی به اینترنت متصل شد.
• تعداد کاربران اینترنت نامحدود است اما تعداد کاربران اینترانت محدود است.
• در اینترنت ترافیک بازدید کنندگان نامحدود (بیشتر) است اما در اینترانت محدود (کمتر) است.
• در اینترنت می توان هر اطلاعاتی را پیدا کرد اما اینترانت فقط شامل اطلاعات خاص است.
• در اینترنت امکان کسب درآمد وجود دارد و پتانسیل تجاری دارد اما در اینترانت خیر.
• اینترانت امن‌تر از اینترنت است.
• اکسترانت مانند اینترانت است، تنها تفاوت آن دسترسی از طریق پرتال وب است.
• افرادی که از اکسترانت استفاده می‌کنند نیاز به نام کاربری و رمز عبور دارند تا به قسمت مورد نظر دسترسی داشته باشند.
• هدف اصلی طراحی اکسترانت، اشتراک گذاری اطلاعات و فایل‌ها در داخل یک گروه است که اعضای این گروه در یک مکان خاص متمرکز نیستند.

تفاوت اینترنت ملی و اینترنت بین المللی چیست؟

شبکه ملی اطلاعات یا همان اینترنت ملی، شبکه‌ای است که به منظور بهبود ارتباطات داخلی و افزایش کنترل و کاهش هزینه‌های ارتباطی درون کشور طراحی شده است.

برای اولین بار این طرح در دولت نهم، توسط وزیر ارتباطات محمد سلیمانی، مطرح شد. سیاست اجرایی برای شروع به کار شبکه ملی اطلاعات بر مبنای قطع ارتباط کاربران داخلی با شبکه بین المللی وب بوده است که این امر یکی از بزرگ ترین دغدغه‌های کاربران اینترنت در ایران بود.

طبق قانون جدید، شبکه ملی اطلاعات مبتنی بر پروتکل اینترنت (IP) خواهد بود و سوئیچ‌ها، مسیریاب‌ها و مراکز داده نیز در کنار آن به کار گرفته خواهند شد تا درخواست‌های دسترسی داخلی به اطلاعاتی که در داخل کشور نگهداری می‌شوند از طریق شبکه خارجی اینترنت قابل دسترس نباشند.

اما اینترنت بین الملل چیست؟ زمانی که سرور یک وبسایت در خارج از ایران قرار داشته باشد، درخواست شما از داخل ایران به سمت روترها و سرور آن به مقصدی خارج از کشور ارسال می‌شود. جواب ارسالی از آن سایت نیز روی همان بستر به سمت کامپیوتر شما ارسال می‌شود.

تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت

بنابراین ارسال و دریافت اطلاعات در بستری خارج از ایران صورت می‌گیرد. به حجم مصرفی برای ارسال و دریافت این اطلاعات به سرور خارج از کشور، ترافیک خارجی می‌گویند. در این حالت اینترنت مصرفی شما اینترنت بین‌الملل است.

پس اولین تفاوت اینترنت ملی و اینترنت بین المللی در محدوده مسیریابی داده‌ها است. در واقع در اینترنت داخلی، موقع درخواست یک سیستم در داخل ایران برای باز شدن یک وبسایت، داده‌ها مسیری در بین روترهای داخل ایران را طی کرده و به سرور می‌رسند. در این حالت سیستم مبدا، روترها و سرور همه در ایران قرار دارند.

اما در اینترنت خارجی، داده‌ها از روترهای داخلی عبور می‌کنند و به روترهای خارجی می‌رسند. در نهایت سرور مقصد که در مکانی خارج از ایران قرار دارد، داده‌ها را دریافت می‌کند. این خلاصه‌ای از تفاوت اینترنت ملی و اینترنت بین المللی بود.

بیشتر بخوانید:

اینستا جی بی ؛ دانلود، نصب و آموزش استفاده از GBInstagram

با این شغل تو ایران "دلار" پارو کن!!! بجنب تا دیر نشده!

مشاوره بگیر

تبلیغ

اینستا پلاس ؛ دانلود، نصب و آموزش استفاده از Instagram Plus

فرق اینترانت ملی و اینترنت در چیست؟

اینترانت ملی یک شبکه کامپیوتری اینترانت بسته براساس پروتکل اینترنت است که توسط یک دولت ملی ساخته و نگهداری می‌شود یا توسط بخش خصوصی ایجاد شده است و در ابعاد ملی پایگاه‌های داده را به یکدیگر متصل می‌کند.

هدف اصلی اینترانت ملی نظارت بر ارتباطات درون یک کشور، قطع دسترسی به رسانه‌های بیرونی، کاهش هزینه‌ها، کاهش حمله‌های اینترنتی یا استقلال شبکه‌ای است. چنین شبکه‌هایی معمولاً با رسانه‌های تحت اختیار دولت و جایگزین‌هایی برای سرویس‌های خارجی همراه است؛ از جمله جایگزین برای موتور جستجوی وب، ایمیل و سایر خدمات.

فرق اینترانت ملی و اینترنت

پس در مورد فرق اینترانت ملی و اینترنت باید گفت که اینترانت ملی یک شبکه خصوصی است که نظارت می‌شود و امنیت بالاتری نسبت به اینترنت دارد.

همانطور که در بالا نیز گفته شد، اینترنت ارتباط میلیون‌ها کامپیوتر در سطح جهان است. تعداد زیادی از دستگاه‌های کامپیوتری و الکترونیکی وجود دارند که این شبکه و برقراری ارتباط را ایجاد می‌کند. نکته مهم در اینجا اتصال در سطح جهانی است.

در این مطلب به بررسی و معرفی تفاوت اینترنت و اینترانت و اکسترانت پرداختیم. همچنین تفاوت اینترنت ملی و اینترنت بین المللی نیز بررسی شد. بسیاری از افرادی که در درک این مفاهیم مشکل دارند می‌توانند با خواندن این مطلب به صورت کامل با این اصطلاحات آشنا شوند. مفهومی به نام اینترانت ملی نیز بررسی شد و فرق اینترانت ملی و اینترنت که بسیار کاربردی است نیز بیان شد.

منبع:

https://techrato.com/2022/07/31/the-difference-between-internet-intranet-and-extranet/

دسته بندی و انتخاب دستی عکس ها آن هم در مقیاس 590 هزار قطعه کار بسیار دشوار و زمانبری است که داوران امسال مسابقه عکاسی «EyeEm» باید آن را انجام می دادند.

 

فستیوال مورد بحث که امسال بزرگترین در نوع خود بود، شاهد حضور داورانی از نشنال جئوگرافی، VII photo، بی بی سی و Refinery29 در پنج گروه عکاسی مختلف شامل مناظر طبیعی، عکاسی خیابانی، معماری، پرتره و عکاسی خبری بوده که در این میان، هوش مصنوعی به تسریع فرآیند قضاوت کمک بزرگی کرده است.

قابلیت EyeEm Selects با استفاده از یادگیری ماشینی عکس های برتر را انتخاب می کند

داوران برای انتخاب تصاویر برتر، از قابلیتی به نام «EyeEm Selects» در اپلیکیشن مربوطه استفاه کرده اند که بهترین عکس ها را از میان موارد موجود انتخاب می کند. البته این ویژگی از طریق یادگیری ماشینی و با استفاده از علم و تجربه متخصصان حوزه عکاسی توسعه یافته و هوش مصنوعی آن با تماشای عملکرد ادیتورهای حرفه ای و یادگیری از منطق آنها، توانسته به سطح بسیار پیشرفته ای از تشخیص دست پیدا کند.

گفتنی است در مسابقه EyeEm بیش از 88 هزار نفر از 150 کشور مختلف شرکت کرده اند که در این میان، بیشترین عکس های ارسالی مربوط به گروه عکاسی از مناظر طبیعی بوده است.

در نهایت لازم به ذکر است که هیئت داوران EyeEm لیست 100 عکس برتر را منتشر کرده اند که پس از رتبه بندی نهایی، نفر اول یک سفر رایگان به فستیوال EyeEm به همراه یک سال کمک و راهنمایی از سوی عکاسان و ادیتورهای حرفه ای را دریافت خواهد کرد. در ضمن عکس های برتر در هر یک از پنج گروه نیز به صورت جهانی منتشر خواهند شد.

منبع:

https://digiato.com/article/2017/07/30/%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d9%81%d8%a7%d8%af%d9%87-%d8%a7%d8%b2-%d9%87%d9%88%d8%b4-%d9%85%d8%b5%d9%86%d9%88%d8%b9%db%8c-%d8%a8%d8%b1%d8%a7%db%8c-%d8%a7%d9%86%d8%aa%d8%ae%d8%a7%d8%a8-%d8%a2%d8%ab%d8%a7%d8%b1

مهندسان چین شبکه برق جدیدی ساخته‌اند که برای رفع سریع اختلالات و قطعی‌ها از سیستم‌های مبتنی بر هوش مصنوعی استفاده می‌کند. این سیستم‌ها اجازه می‌دهند شبکه در عرض چند ثانیه دوباره فعال شود، در حالی که قبلا راه‌اندازی مجدد شبکه 6 تا 10 ساعت طول می‌کشید.

به گزارش خبرگزاری SCMP، شرکت دولتی مدیریت شبکه برق در چین به تازگی از سیستم جدیدی مبتنی بر هوش مصنوعی رونمایی کرده که می‌تواند ظرف سه ثانیه مشکلات مربوط به شبکه را برطرف کند. البته این سیستم همه جا قابل استفاده نیست و فعلا به‌صورت آزمایشی در شهر کوچک Qitailu با بیش از 200 خانوار راه‌اندازی شده است.

این شبکه برق جدید حسگرهای متعددی دارد که هر کدام برای خود دارای یک مغز جداگانه هستند. با این سازوکار، شبکه می‌تواند به‌طور خودکار بهینه‌ترین و قابل استفاده‌ترین مسیر را برای ارائه برق انتخاب کند. در این شبکه نیازی به مداخله انسان نیست و می‌توان امور مربوط به مدیریت شبکه را با سرعت بسیار بیشتری انجام داد.

شبکه برق جدید چین در رفع خطا سرعت بسیار بالایی دارد

این سیستم طوری طراحی شده که به محض بروز هرگونه مشکل می‌تواند به‌سرعت فرآیند ترمیم خود را آغاز کند. این فرآیند شامل کشف محل ایراد، ایزوله‌سازی ایراد و بازگشت برق به شبکه است. یکی از اهالی محلی Qitailu به روزنامه دولتی چین می‌گوید: «حالا قطعی دیگر تقریبا اهمیتی ندارد. برق به محض قطع شدن برمی‌گردد و به هیچ وجه بر زندگی و کار مردم اثر نمی‌گذارد.»

یکی از مهندسان ارشد شرکت دولتی شبکه برق چین می‌گوید در شبکه‌های فعلی در هنگام بروز اختلال یک کد خطای بزرگ تولید می‌شود که اپراتورها باید آن را شناسایی کرده و بعد راه‌حلی برایش پیدا کنند. اما در این سیستم جدید، هوش مصنوعی با استفاده از پردازش زبان طبیعی مفهوم کد خطا را بسیار سریع‌تر دریافت می‌کند.

این هوش مصنوعی هم مثل همه هوش مصنوعی‌های مورد استفاده در شبکه برق، اطلاعات زیادی را از حسگرهای مختلف می‌گیرد تا بهتر بتواند مشکل قطعی برق را برطرف کند. مهندس شرکت برق چین می‌گوید انتظار می‌رود که به زودی حتی کوچک‌ترین مناطق این کشور هم به این سرویس دست پیدا کنند.
منبع:
https://digiato.com/article/2022/07/31/china-new-ai-power-grid-goodbyes-blackouts

آزمایشگاه هوش مصنوعی DeepMind متعلق به آلفابت اعلام کرد که ابزار AlphaFold آن‌ها با موفقیت ساختار تقریبا تمام پروتئین‌های شناخته شده را پیش‌بینی کرده و قصد دارد تا داده‌های مربوط به بیش از 200 میلیون پروتئین را به صورت رایگان در دسترس تمام کاربران قرار دهد.

 

DeepMind در سال 2020 ابزار هوش مصنوعی AlphaFold را معرفی کرد که می‌تواند پیش‌بینی‌های بسیار دقیقی از ساختار پروتئین‌ها ارائه کند. با استفاده از داده‌های ارائه شده توسط این ابزار، دانشمندان می‌توانند نحوه عملکرد پروتئین‌ها را متوجه شوند و این امر به درمان بیماری‌ها و توسعه داروها کمک می‌کند.

اولین بار در تابستان سال گذشته داده‌های AlphaFold با همکاری آزمایشگاه زیست شناسی مولکولی اروپا (EMBL) در دسترس قرار گرفته بود که این مجموعه اولیه شامل 98 درصد از تمام پروتئین‌های انسانی می‌شد.

کمک هوش مصنوعی به پیشرفت علم

حالا همانطور که DeepMind در بیانیه خود توضیح می‌دهد، پایگاه داده این ابزار به بیش از 200 میلیون ساختار گسترش پیدا کرده و تقریبا تمام موجودات روی زمین که توالی ژنوم آن‌ها مشخص شده را شامل می‌شود.

ساختارهای پروتئینی ساخته شده توسط AlphaFold در حال حاضر به‌طور گسترده توسط تیم‌های تحقیقاتی سراسر جهان استفاده می‌شود. Pushmeet Kohli، رئیس بخش «هوش مصنوعی برای علم» در DeepMind توضیح می‌دهد:

«ما معتقدیم که AlphaFold مهم‌ترین کمکی است که هوش مصنوعی تاکنون در پیشرفت دانش علمی انجام داده است.»

محمد القریشی، زیست‌شناس سیستمی «دانشگاه کلمبیا» که در تحقیقات DeepMind حضور نداشته، گفت: «پیش‌بینی ساختار پروتئین‌ها بسیار زمان‌بر است و وجود ابزاری که 200 میلیون ساختار پروتئینی را در دسترس قرار می‌دهد، زمان زیادی را برای محققان ذخیره می‌کند.»

با این وجود، آلفابت قصد دارد تا موفقیت AlphaFold را ادامه دهد و شرکتی به نام Isomorphic Labs راه‌اندازی کرده که برای کشف دارو ابزارهای هوش مصنوعی خود را توسعه می‌دهد و هرچند از DeepMind جدا است اما این دو شرکت با یکدیگر همکاری خواهند کرد.

منبع:

https://digiato.com/article/2022/07/29/deepmind-alphafold-protein-database-alphabet